با سلام

بعد از ظهر شهریور، توی این خلوتی دانشکده، صدای اکالیپتوس ها را می توان بهتر از همیشه شنید.صدای بهم خوردن برگ های روی شاخه ها، مثل صدای یک گروه کر است.گروه کری که به ردیف ایستاده اند و وقتی تو از میانشان رد می شوی رو به آسمان رقص سماء می کنند. گوشه و کنار راه، برگ های خشکی که باد می چرخاندشان، لای پاهایت می پیچند. صدای خش خششان با صدای اوکالیپتوس ها ترکیب ناسازی ایست. یک طوری است که بیشتر خش خش شنیده می شود. انگار که یک جور رقابتی باشد بین این دو صدا. اکالیپتوس ها گه گاه با تند شدن باد غرشی می کنند اما سرعت باد که کم می شود خش خش ها جان می گیرند. اطراف  هیچ کس نیست. حتی سگ های ولگرد پشت زمین چمن هم آنجا نیستند. ترس برت می دارد. خیلی سریع بر می گردی طرف خوابگاه. قدم هایت را بلند تر بر می داری. برگ های خشک لای دست و پایت می پیچند. نفست بند می آید. انگار که شیطان پایت را چسبیده باشد. بغضت می ترکد و بعد.... باد از شدت افتاده. برگ های خشک هم دیگر تکان نمی خورند. اما صدای اکالیپتوس ها ! صدایشان هنوز می آید. انگار که بغض آنها هم ترکیده باشد.که اتمامی از زندگیست اگر به آن بنگری....اتمام

انشا درباره صدای به هم خوردن برگ ها در پاییز # ردیف

Dec 2, 2008 - برگ دفتر ها به رنگ کاه بود مانده در گوشم صدایی چون تگرگ خش خش جاروی با پا روی برگ همکلاسیهای من یادم کنید باز هم در کوچه فریادم کنید